Een gebitsprothese is iets waar je je vooraf op kunt voorbereiden, maar toch zijn er altijd aspecten die je pas écht ontdekt wanneer je ermee leeft. Voor mij is het een proces van wennen, accepteren en soms ook worstelen. In deze blog deel ik wat ik op dit moment (een paar weken na het plaatsen ervan) nog niet fijn vind aan het hebben van een gebitsprothese.
Veranderd uiterlijk
Mijn uiterlijk is enorm veranderd en dat vind ik moeilijk. Het voelt soms alsof ik niet meer helemaal mezelf ben, en dat maakt me onzeker – vooral in contact met anderen buiten mijn gezin. Ik merk dat ik de neiging heb om mijn hand voor mijn mond te slaan als ik spreek, of dat ik toch niet uitbundig durf te lachen. Het voelt allemaal nog te onnatuurlijk, want deze tanden zijn veel groter dan de mijne ooit zijn geweest - of wat ik me kan herinneren.
Daarnaast vind ik het vreselijk om mezelf in de spiegel aan te kijken terwijl de gebitsprotheses er niet in zitten. Ik heb het natuurlijk tientallen keren op foto's gezien en ook kan ik me mijn opa en oma zonder tanden goed herinneren, maar wanneer je jezelf in de spiegel aankijkt en je ineens twintig jaar ouder lijkt is dat toch heftig!
Wanneer je jezelf in de spiegel aankijkt en je ineens twintig jaar ouder lijkt is dat toch heftig!
Kauwen en kaken
Met een kunstgebit gaat kauwen ontzettend moeizaam en het kost extreem veel energie om ook maar iets goed gekauwd te krijgen. Het is een heel nieuwe manier van eten en dat kost tijd. Even los van het feit dat er allemaal wonden in mijn mond zitten die nog moeten genezen is ook het opnieuw leren eten een proces.
Daarnaast ervaar ik enorm veel druk en vermoeidheid in mijn kaken. Het is erg moeilijk om mijn kaken te ontspannen. Niet alleen wanneer mijn mond gevuld is, maar ook wanneer de prothese uit is, lukt het me moeilijk om mijn kaken te ontspannen. Dit zal een kwestie van tijd zijn, maar ik ervaar dit als zeer onprettig op dit moment.
Praten en bewegen
Tijdens het praten merk ik dat de onderprothese veel beweegt. Dat maakt me bang dat mijn gebit uitvalt en geeft een gevoel van onzekerheid. Iets wat ik van tevoren wel had gedacht, maar dat op dit moment toch rauw op mijn dak valt. Ineens zijn al die 'funniest home video's' van oude vrouwtjes die hun gebit verliezen mijn werkelijkheid. Die werkelijkheid is zeer confronterend en eng.
Kleine verrassingen
Er zijn nog een aantal dingen die me hebben verrast. Dingen die ik van tevoren niet had kunnen bedenken.
Zo had ik echt niet verwacht dat ik tandenpoetsen zou gaan missen. Dat ik die repeterende handeling zou gaan missen, vooral omdat die altijd heel snel klaar was. Nu moet natuurlijk naast mijn mond ook mijn gebitsprotheses onderhouden en dat kost meer aandacht, onderhoud en tijd - zeker bij het gebruik van een plakmiddel.
Waar ik me absoluut niet op had kunnen voorbereiden is de het feit dat het in- en uitdoen in het begin echt gruwelijk veel pijn deed - en bleef doen. Wekenlang is het een gruwel die je moet ondergaan. Er is geen uitweg, maar de blaren onder het gebit zijn heel veel pijnlijker dan ik had gedacht.
Daarnaast wist ik dat ik heel erg vaak bij de tandarts zou zitten om ervoor te zorgen dat mijn (meteen) blijvende gebitsprotheses goed gingen passen, maar dat het zo vaak zou zijn wist ik niet. Maar goed ook kan ik achteraf zeggen.
Emotionele impact
Het emotionele deel van al je tanden en kiezen laten verwijderen komt vaak pas later. Hoe goed je jezelf ook voorbereidt, er zijn altijd dingen die tegenvallen. Soms voel ik me verdrietig of onzeker, en dat hoort blijkbaar bij dit proces. Ik weet dat ik hier wel overheen ga komen, dat ik op een dag terugkijk en met heel mijn hart kan beamen dat dit de juiste keuze was, maar op dit moment nog niet. Het is nog te vroeg.
Vooruitblik
Ondanks deze uitdagingen wil ik ook later delen wat ik wél fijn vind aan het hebben van een gebitsprothese. Eén voordeel merk ik nu al: doordat ik mijn gebit vaker schoonmaak na het eten, eet ik minder tussendoortjes. Dat is een onverwachte winst.
Reactie plaatsen
Reacties