In de afgelopen week ben ik bewust gaan opletten hoe vaak ik mijn telefoon daadwerkelijk in mijn handen heb, en dat is eerlijk gezegd toch wel veel vaker dan ik van tevoren had verwacht. Nu wist ik al heel goed dat mijn telefoon niet uitsluitend werd gebruikt voor sociale media - want ik gebruik ook veel verschillende apps om naar dingen te luisteren - maar als je er echt actief op gaat letten, valt het je ineens op hoe ontzettend makkelijk en automatisch je hem eigenlijk oppakt.
Dit heeft me ook aan het denken gezet over de impact van al die schermtijd op mijn concentratie, hoewel dit me ook niet geheel onbekend is. 😉 Ik merkte dat ik tijdens werk of andere taken vaak geneigd was om mijn telefoon erbij te pakken, zelfs als het eigenlijk niet nodig was. Het lijkt wel alsof ik onbewust mijn aandacht verdeel, terwijl ik weet dat focussen op één ding tegelijk veel effectiever is. Ik dacht oprecht dat ik dit al erg goed had aangepakt, maar blijkbaar valt er nog genoeg te leren.
Onbewust naar mijn telefoon grijpen
Afgelopen week merkte ik dat ik mijn telefoon opvallend vaak pakte terwijl ik met iets anders bezig was. Elke keer maakte ik direct een notitie van wat er door mijn hoofd ging, hoewel ik zeker niet van plan ben dit structureel te gaan doen. Deze momenten geven, denk ik, een goed beeld van mijn week in zijn geheel.
Ik pakte hem op om:
- Of het nu ging om informatie over personen, geschiedenis of muziek, mijn telefoon fungeerde als een onmisbare encyclopedie en naslagwerk. Het is echt een van de grootste voordelen: de hele wereld binnen handbereik in een compact pakketje.
- Muziek toevoegen in Keep voor de Top 2000. Ik was eigenlijk niet van plan om te stemmen, maar tijdens het klussen kwamen de ene na de andere grote Top 2000-hits voorbij. Ik kon het niet laten om een paar van die nummers te noteren. Superhandig natuurlijk, maar mijn stemlijst werd zo wel een beetje beïnvloed door het moment.
- Kobo Plus en Audible. Deze apps zijn onmogelijk weg te denken uit mijn schermtijd. Mijn telefoon wordt voornamelijk gebruikt voor luisterboeken, en alleen al om die reden kan ik écht niet zonder mijn iPhone.
- Spotify is de op één na meest gebruikte app, of in ieder geval een app die vaak op de achtergrond draait. Hoewel dit niet direct veel invloed heeft op de schermtijd, draagt het zeker bij aan het totale telefoongebruik.
-
Daarnaast betrapte ik mezelf er regelmatig op dat ik mijn telefoon erbij pakte om op zoek te gaan naar niets. Ja, je leest het goed. Ik opende mijn telefoon in de hoop iets te vinden dat er simpelweg niet was. Dit geldt met name voor Instagram. Mijn account staat momenteel op inactief, waardoor ik het niet open. Toch leek mijn onderbewuste het graag te willen. Vooral wanneer ik moe was, gebeurde dit vaak.
Creatieve projecten
De afgelopen tijd heb ik ontzettend veel geborduurd. Aan de ene kant werkte ik verder aan het project waar ik vorige week ook al mee bezig was. Aan de andere kant heb ik een oud project nieuw leven ingeblazen. Dit project had ik eerder stopgezet vanwege frustraties, en eerlijk gezegd voel ik die tegenzin weer een beetje opkomen 🙈. Toch wil ik hier deze keer echt doorheen bijten, want ik kijk ernaar uit om dit uiteindelijk af te maken.
Ondertussen luisterde ik naar diverse audioboeken, waaronder ‘Sophie’s World’. Een fascinerend boek, maar ook ontzettend uitdagend. Een prachtige roman over de geschiedenis van de filosofie waarin niets is wat het lijkt.
Op sommige momenten voelde ik me best eenzaam. Verdrietig ook, omdat ik mezelf hierin plaats.
Veel onrust in me
Er was deze week vaak onrust rondom het feit dat ik niet zomaar even online kan zijn om mijn Instavrienden te spreken. Op sommige momenten voelde ik me best eenzaam. Verdrietig ook, omdat ik mezelf hierin plaats. Ik snap dat dit vaker kan gebeuren. Of ik een heel jaar offline wil blijven, weet ik nog niet, maar voorlopig kan ik niet terug naar continu online zijn, enkel voor een paar mensen. Ik overweeg om te delen waarom ik niet meer zichtbaar ben en deze boodschap eventueel via DM met mijn vrienden te delen, zodat we gegevens kunnen uitwisselen.
Misschien vraag je je af: "Waarom doe je dat dan niet?" Het is verleidelijk om te blijven hangen in de lieve woorden van anderen, dat ze me zullen missen, maar dit is iets wat ik écht voor mezelf moet doen. Pas wanneer ik het zélf voel en ervaar, kan ik het oprecht delen. Begrijp je wat ik bedoel? Neemt niet weg dat ik hen wel erg mis.
Ik heb me meerdere dagen erg eenzaam gevoeld. Soms bleef ik urenlang in bed liggen, gevangen in zelfmedelijden en wanhoop. Meestal wist ik mezelf uiteindelijk toch op te pakken om te gaan schoonmaken of koken. Soms blijkt afleiding echt wel de beste manier om door moeilijke momenten heen te komen.
Eerste poging tot nieuw offline vrienden maken
In mijn poging om een nieuwe offline vriendin te maken, voelde ik me erg verdrietig toen iemand voor mij besloot dat ik niet met haar wilde afspreken. Dat terwijl ik alleen maar had aangegeven dat een museumbezoek voor mij prettiger zou zijn vanwege de prikkels. Als zij een museumkaart had gehad, was dat ideaal geweest. Helaas trok ze daar haar eigen conclusies uit. Het hield me tot één uur ’s nachts wakker, en ook de volgende dag voelde ik me uit balans.
Waarom lijkt het zo moeilijk om vriendschappen te sluiten als je ouder wordt?
Of ligt het meer aan de tijd waarin we nu leven?
Verdriet om een oude vriendin
Ik dacht veel aan mijn (dit jaar) overleden vriendin en vroeg me af of ik misschien tekortgeschoten was naar haar. Ze had eerder al een suïcidepoging gedaan waardoor ik wat afstand van haar had genomen, vooral omdat ze uitspraken naar haar kinderen had gedaan waar ik erg verdrietig van werd en waar ik geen begrip voor kon hebben. Ook voelde ik me als vriendin tekortgedaan door haar (in het verleden). Daarbij speelde ze continu mooi weer, waardoor ik het gevoel had dat ik niet de juiste persoon voor haar was - op dat moment.
Het was alles bij elkaar dat ik er even niet kon zijn voor haar en het maakt dat ik me verdrietig voelde bij de gedachte dat ik misschien niet echt een goede vriendin was. Ik had wellicht de vriendin moeten zijn die een rouwkaart had verdiend. Ik kwam er pas maanden later achter dat ze niet meer leefde, hoewel ik het wel voelde.
De schuldgevoelens die ik met me meedroeg, maakten het moeilijk om mijn herinneringen aan haar op een positieve manier te beleven. Ik vroeg me af of ik meer had kunnen doen, vaker had kunnen bellen of meer had moeten steunen in moeilijke tijden.
Dit gebeurde er ook nog
Om mijn hoofd wat tot rust te krijgen, wandelde ik veel door de wijk en zag
- dat er een flink aantal baby’s geboren is
- dat er overal kerstmannen aan daken hangen (love it!)
- dat er in één straat drie huizen te koop staan
- dat sommige mensen extreem dol zijn op lampjes en hun hele huis en tuin mee volhangen
- dat er best wel veel licht is in de duisternis
- dat de zon nog altijd prachtig opkomt.
Daarnaast werd ik getrakteerd op de natuur in zijn puurste vorm toen er een prachtige ree mijn pad kruiste. Een heerlijk O My Goodness moment die ik koester en waar ik enorm dankbaar voor ben. Dat ik daarna dwangmatig op zoek ging of ik haar nog beter kon zien vertel ik je maar niet. 🤫
Ik maakte nog veel meer mee, maar voor deze week sluit ik af met dit prachtige moment. Tot een volgende keer.
Reactie plaatsen
Reacties